એ વિરહને ખણે તો ખણવા દે;
રાતે તારા ગણે તો ગણવા દે.
પ્રશ્ન એનો છે કે પચશે તે,
કાગ મોતી ચણે તો ચણવા દે.
તારી ‘ના’ છો દબાઈ જાતી, એ-
હા મહીં હા, ભણે તો ભણવા દે.
ચાડિયો થઈને પોતે ખેતરનો,
મોલ લીલો લણ તો લણવા દે.
એમ થોડા કબીર થાવાના,
તેઓ ચાદર વણે તો વણવા દે.
મોજથી બેસ બાંકડે છેલ્લે,
એ ભણેશ્રી ભણે તો ભણવા દે.
તું ગઝલ તારી રીતે લખ, તેઓ,
ખુદને ગાલિબ ગણે તો ગણવા દે.
રાતે તારા ગણે તો ગણવા દે.
પ્રશ્ન એનો છે કે પચશે તે,
કાગ મોતી ચણે તો ચણવા દે.
તારી ‘ના’ છો દબાઈ જાતી, એ-
હા મહીં હા, ભણે તો ભણવા દે.
ચાડિયો થઈને પોતે ખેતરનો,
મોલ લીલો લણ તો લણવા દે.
એમ થોડા કબીર થાવાના,
તેઓ ચાદર વણે તો વણવા દે.
મોજથી બેસ બાંકડે છેલ્લે,
એ ભણેશ્રી ભણે તો ભણવા દે.
તું ગઝલ તારી રીતે લખ, તેઓ,
ખુદને ગાલિબ ગણે તો ગણવા દે.
0 Comments